Demirimiz bugün iki haftalık... İki hafta önce bu gün, hastane odasında gergin bekleyişler, sonrasında mutluluk, yeni bir bireyin aramıza katılması... Hamilelik ne kadar sevimsizse -bana göre- doğum ve sonrası o kadar heyecan verici, o kadar güzel ki... İki seferde de hastanede kendimi çok mutlu hissettim, belki de bu sayede kolay atlattım doğum sonrası fiziksel zorlukları...
Duruş ta karışık duygular içindeydi, hastanede olmamasının daha doğru olduğunu söyleyenlerde oldu ama ben hep yanımda olmasını istedim, özellikle de ayıldığımda Duruyu hemen görmek istedim, çok korkutucuydu, Duruşumu bir daha görememe ihtimali, Demirden önce Duruyu aradı gözlerim. Bir de bu günü hatırlamasını, zayıf ta olsa bir kaç kare aklında kalmasını istedim, kardeşiyle ilk anıları onlar.
Demir ve kime benzediği konusunda spekülasyonlar...Bir sürü benzetme yapıldı tabi. Bir bebeğin yüzünde, vücudunda, ruhunda milyonlarca genden bir karışım var, belki de her bakan görmek istediği kadarını seçip farkediyor, benzemesini istediği kişinin parçalarını ayırıp yorumluyor... Bana göre en çok babasına benziyor, baktığımda birsürü mimiğini, ayrıntıyı benzetiyorum ve bu kusursuz sistem karşısında saygıyla eğiliyorum...
Gözler ağlamaktan kızarmış, sürekli Demir'in başında kızlar.
Demir, kız çocuk tercihimdeki ısrarımdan dolayı beni utandırır gibi, uslu bir bebek. Sütünü içip uyuyor, sık sık kontrol ediyoruz, anormal bir durum mu var? diye. Böyle devam ederiz inşallah...
13 kilo almıştım toplamda ama çoğu gitti, kalanlar içinde 'geldikleri gibi giderler' diyorum, egzersizime , yürüyüşe başladım, yine insan gibi yemek yiyorum, o kocaman göbüşü hiç özlemiyorum.
Devamını Oku »