Pazar günü Duruşun okulunda bir saatlik bir seminer vardı, anne babalar için. Duruyu babasıyla evde bırakıp ben gittim. Konu, çocuklarda davranış bozukluğuydu. Dinlerken bi taraftandan da başka şeyler geldi aklıma. Aylin ortaokuldayken veli toplantılarına ben giderdim. Annem artık 'çok konuşuyor, dikkatini vermiyor' şikayetlerini duymaktan bıktığı için benim üstüne atılmıştı bu görev. Yine bir pazar günü sınıfta ebebeyinler ve ben oturduk, öğretmenler gelip not okuyor, konuşuyor, veliler;
-hocam bizim kızın durumu nasıl? Evde çok çalışıyor ama anlayamıyorum anne diyor, hocam nası durumu? hocam? vs.. sorular soruyorlar... Bir bayan öğretmen de gelip sırayla not okurken cart diye
-Aylin çok konuşuyor (yok canıııımmm) davranış bozukluğu var! dedi. İçimden diyorum ' ya benim bildiğim davranış bozukluğu hastalık, ya benim kardeşim hastamı şimdi, hayıııırrrrrr!!!' diye koşarak terkettim sınıfı (tamam bu kısmı abarttım) Sonra annemle konuştuk, ertesi gün de koşa koşa öğretmenle konuşmaya gittik;
-Hocam bizim kızın durumu nasıl? Evde çok konuşuyor ama duramıyorum anne diyor, hocam nası yani? hocam? dedik... Öğretmeni de
- Haa işte çok konuşuyor, bi de çok gülüyor, yaani... dedi.
Sonra bakıştık annemle, döndük evimize. Yani insanı gereksiz telaşlandırmanın alemi yok, önce araştıralım, öğrenelim, sonra bilimsel terim kullanalım değil mi günlük...
Seminerden not edilesi;
Bütün davranış bozukluklarının temelinde dikkat çekme arzusu yatıyormuş.
5 yaşına kadarki arızalar davranış bozukluğu kapsamına girmiyormuş. (anneler olarak biz buna 10 yaş diyelim)(yok yok 20 iyidir)
Eşlerin birbirini yüceltmesi, çocuğa çok iyi geliyormuş (okuyosun dimi bey? )
benim canım ablacımmm böyle güzel anıları hep hatırla olur muu:))sen gel ben sana davranış bozukluğunun altında yatan temelleri birr birr anlatıcamm:)
yok ben biliyorum;
hani sen, beni eğlendirmen için yapıldın ya, o yüzden bu çok konuşma-çok gülme bozukluğu...