Hastayım, hastasın, hasta...

Geçen hafta ailecek hastaydık, süründük resmen. Duru'nun yılbaşı akşamı başlayan öksürüklü tıksırıklı hastalığı geçecekmiş gibi yapıp daha da güçlenerek geri döndü. İyi olduğunu düşündüğümüz gün okula gitti, akşam tekrar ateşi çıktı. Bu kez bana da geçti, Ferhatın ağır bir diş problemi vardı, birde üstüne mikrobik rahatsızlığı ekledi. Eş ve anne olmanın en zor halini yaşadım sanki. Kendi annemi istedim yanımda, yanlız başımızaydık.
Hafta sonuna doğru daha iyi hissetmeye başladık. Duru hiç yemedi ve antibiyotik kullanmak zorundaydı. En zor işler sıralamasında hatırı sayılır bir derece yapar herhalde, hasta ve yemeyen çocuğu beslemeye çalışmak... O kadar yıpratıcı ki, yarım saat kendini tüketerek, yarım kase çorba içirirsin ve genelde de sonunda geri çıkar. kendime göre, yemek konusunda 'az ısrarcı anne' olduğumu düşünürüm ama, aç karnına antibiyotık almasın diye, 'çok ısrarcı anne'ye dönüştüm, yine de farketmedi... Üstelik Duru hiçbirimizin görmediği kadar aksi ve şımarıktı. Hastalıktan, zayıflayan bünyesi ve sinirleri yüzünden -ki bende açken çekilmez olurum- sürekli inatlaştı. Sonlara doğru, oturup herşeye ağlar oldum. Doktorumu seyrederken ağladım, kustukça ağladım, sabah uayandırırken
'yüzünü görmek istemiyorummmmm' bağırdı, bir saat ağladım...Ara ara önce çok kızıp sonra öpüp sonra yine sinirlendim, deli gibi...
İyiki hafta sonu annem, Aylin, Selma geldi, biraz kafamız dağıldı, neşe oldu evde.
Dün en iyi günüydü, okula gitsin diye düşündüm, evde kalmak iyi gelmiyordu ikimize de, akşam çok mutlu geldi, yemeğini yedi, öpüştük, sarıldık, Duru geri gelmişti. Öyle hafifledim ki...

Büyüdüğünde bunu da kullanabilirim dimi günlük, 9 ay karnımda taşıdım cepte, hastayken başında bekledim, o da tamammmm, yemedim yedirdim?, hem yedim, hem yedirdim ben, o da tamam sayılır, hem giydim hem giydirdim hatta... Elim kuvvetli günlük. Floş royale koşuyorum...