Öyle bir geçer zaman ki...

Geçen sene yazdıklarıma tekrar baktım, neredeyse hargün yazmışım, neredeyse hepsi Duruşla ilgili, gündelik hayatla, aslında bizim yeni öğrendiklerimizle ilgili. Bana göre çok özel olsa da annelerin yaşadı şeyler işte...bu senekiler, özellikle Duru kreşe başladıktan sonra daha seyrek biraz daha benle ilgili. Kendime zaman ayırabildiğim için az da olsa hobilere zaman kaldığı için.

İnsana kendine ayırabileceğin yarım saatin nasıl bir lüks olduğunu öğreten bebek bakımı kısmını atlatığımızdan beri herşey çok daha kolay. Yine de hep aklımın bir köşesinde, peki bu çocuğun bu hayatta kardeşi olmıycakmı? endişesi var. Hem çok sevdiğim, terrapim olarak gördüğüm hem de kendimi çok eleştirdiğim, -bunca yoksulluk yaşanırken bu ne kayıtsızlıktır bire gafil, kaç kişiye ilaç olurdu bu çaputların parası bre zındık- dediğim alış-veriş zaafım söz konusu olduğunda kendi kendimi çok kolay kandırmamı sağlayan bir cümlem var; aklımda kalacağına dolabımda kalsın! Şuraya bağlayacağım ki, ikinci çocuk konusunda da düşüncem, buna paralel olarak 'kafamda taşıyacağıma karnımda taşırım' oldu hep ama bunu hayata geçirmek konusunu erteliyorum uzun süredir. Bu işlere bulaşmadan önce arka arkaya iki çocuktu niyetim ama ne kadar zor olduğunu anlamadan önceki cahil cesaretiydi tamamen.
Üstelik daha 6 ay sürekli bulantı ve kusma durumunu yaşamamıştım. Kucakçı bebek nasıl bir eziyettir bilmiyordum. Duru bir kaç aylıkken yine yerine yatırdığımda ağlıyor, kucağımda hoplatarak gezdirdiğim zaman susuyor, bende salondaki orta sehpanın çevresini tavaf ederek sakinleştirmeye çalışıyordum. Kucaktaki kütle dakikalar ilerledikçe ağırlaşmaya başlar, benim gibi gezdirmeye alıştırma gafletine düşen anneler bilir.
Çok yoruldum herhalde
-Ben naapıcam böyle? diye K.emrah kaşlarım ve umutsuz duruşumla sesli düşünmeye başlamıştım, beni seyreden yengem de kikir kikir gülmüştü,
-ohooo bunlar daha ne ki!!! diyerek. Yürüyene kadar da bu böyle devam etti, bitti gitti işte.İyiki kötü anıları kısmen unutma gibi bir kabiliyeti var biz fanilerin. Çünkü bir süre sonra insan o minik bünyenin kokusunu özlemeye başlıyor. Hep o güzel o uslu, sevimli bebek halleri geliyor şimdi aklıma.

Zorlukları düşünmeyi bi tarafa bıraktığımda da başka endişelere sarıyorum. Ya ben herşey Duru için diye düşünürken, bizim gözbebeğimiz olan ve kendiside bunun farkında olan Duruşum çok kıskanır, çok üzülürse? Karşılaştığı ilk kapsamlı stres kaynağı bu olacak büyük ihtimalle. Şu ara 'kardeş istiyorummmm' cümlesi diline pelesenk oldu ama bir kardeş gelirse onunla hemen oyun oynayacağını, birlikte resim yapacağını düşünüyor ya da bir tane Rozi gelir sanıyor mutlaka. Yani istemiyorum ki ona hayat arkadaşı hediye ederken çocukluğunu mahfedelim, olgun olmasını bekleyelim. Oooofff bilmiyorum günlük, kafam çok karışık, netleşince yazarım.
Seni çok seviyorum.
İyiki varsın.