Nerden esti, tam hatırlamıyorum, ama muhtemelen çok fotoğraf çektiğim için, düzenli kayıt haline gelir düşüncesiyle açmıştım Duru Günlerimiz'i. Tekrar çalışmaya başlayana kadar yani son birkaç ay boyunca daha seyrek olsa da öncesinde Duru nun fotoğrafını çekmediğim gün yok gibi. Fotoğraf çekmek, özellikle de Durunun hallerini görüntülemek, son bir kaç senedir, en çok zevk aldığım hobim haline geldi. Sanırım Duru benim kadar eğlenmiyordu ki o da son aylarda poz verip 'peyniiirrr' demeye, makineyi elimizden kapıp fotoğraf! çekmeye başladı...
Resimlerin altına iki satır yazı yazmak ta önce zor geldi, sonra keyif verdi. Sonra da gerçekten, arkadaşımla sohbet eder, konuşur gibi yazmak hoşuma gitmeye başladı, Duruyla gün içinde, evde, bizi eğlenceli birşeyler yapmaya itti, hafta sonlarında güzel zaman geçirmeye, itti... Bence güzel oldu.
İlk zamanlar başka blogları da çok okudum, nasıl olmasını istemediğim konusunda fikrimin oluşmasını sağladı. Kesinlikle, sıkıcı, klişe olmasını istemediğimi gördüm, benimde hoşuma gitmeyen bloglarda katlanamadığım şey buydu, birbirinin tekrarı haller... Bir de içten olmayanlar... Durunun okumayı öğrendiği ya da okumak istediği zaman ne hissedeceğini merak ediyorum, ne kadar devam edeceğini bilmiyorum, sanırım, ben sıkılana kadar...
0 yorum:
Yorum Gönder
Datttlu Yorumlar