Ufaklıklar için büyümenin önemli göstergelerinden , önemli atlama taşlarından biri, bence meme bırakmaktan sonraki en zor adım, bezden vazgeçmek. Geçen yaz, Duru 1,5 yaşındayken denedim, yine aceleci davranarak, birkaç hafta içinde bırakabileceğimizi düşünmüştüm, ama sadece alışkanlık olarak görmek, eksik bir yaklaşım. Önceki sene iki hafta boyunca, bez takmadan evde gezmesine izin verdim. Bırakmasını istememin önemli bir nedeni de bezlerin de bir çok şey gibi, zararlı kimyasallarla, beyazlatıcılarla üretildiğini tahmin etmemdi. Ara ara kendim götürdüm tuvalete, ama çoğunlukla ben götürdüğümde değil, tuvaletten çıkınca yaptı. Korkutma, kızma, ceza, ödül vs. denemedim. Kendimden beklemediğim bir sabırla, sakinlikle devam ettim, sonra anladım ki, farkında olmadan yapıyor, tutmasını beklemek, haksızlık, halıları yıkamaya gönderdim ve bir sene sonra açmaya karar verek bu defteri kapattım. Yani çocuğun fiziksel olarak hazır olması şart.
Hazır olduğunun en önemli göstergesi, sabahları kuru bir bezle uyanması. Kış ortasında bunu gözlemlemiştim zaten ama yine de yazı beklemek istedim, çünkü bizim apartman çocukları, çok narin oluyorlar, ufak ısı değişimleri hasta ediyor, bir kaç ay daha tadını çıkarabilir diye düşündüm. Son bir kaç haftadır da, önce gün içinde çıkardım, ufak tefek kazalar oldu, normaldir... İkinci hafta da gece için de çıkardım. Bunu da anlattım, gece bez bağlamayacağımızı,tuvalete kalkacağımızı, sonra yeniden uyumaya devam edeceğimizi bir kaç kez hatırlattım. İlk seferinde iki kez kaldırdım, biraz ağladı, sonraki gecelerde, kucağımda loş ışıkta gözlerini nerdeyse açmadan yaptı, yerine yatırınca hemen uykuya geçti. sonra ara ara ağlamalar oldu ama sabahları mutlaka hatırlattım ağlamaması gerektiğini. Sonra cesaret edip hiç kaldırmamaya karar verdim, tabi bunu da söyledim, 'uykunun bölünmemesi için kaldırmıycam, hissedersen sen bana bağır' dedim. Bir kaç kere gece kendisi gitmek istedi. yatak çarşafının altına, alt değiştirme pedi seriyorum, rahatsız eden bir malzeme değil. Tamamen düzenimiz oturdu şu an.
Bir de katı ve sıvı atık konusunda sıkıntı yaşanıyor. Aslında çocuk, bez ortadan kalktığı zaman, nasıl bir şey bıraktığını görüyor. Ve ayrımını anlaması da biraz zaman alıyor. Duru önce katı atık konusunda fazla acele etmemesi gerektiğini anlayamadı, bittiğini sandı, kalktık, sonra tekrar istedi , oturttum, birkaç kez arka arkaya girip çıkmak durumunda kaldık. Bazı anneler de, katı atıktan çocuklarının korktuğunu anlatıyor. Aslında yaptıktan sonra biraz bakmasına, incelemesine izin vermekte, sifonu çekmeyi öğretmekte fayda olabilir diye düşünüyorum. -böyle anlatınca biraz iğrenç oldu galiba :) Duru önceleri
-fisonu çekicemmm, ben yaparımmm, diye bağırırdı. Arkasından mutlaka el yıkama alışkanlığı kazandırmak geliyor. benim için çok önemliydi, çok ısrarcı davrandım, mutlaka yıkıyoruz ellerimizi.
Bunun yanında, çocuklar ilgi bazen annelerle bir araya gelice, tipik yakınmalarımız olur, zorluklar, biter yenisi başlar, şeklinde. Tuvalet eğitiminde de bu böyle. Dışarda bez değiştirmek, yolculukta, tatilde, bezle uğraşmak zordur ama bez kullanmıyor olmanın da başka sıkıntıları var. Olmadık yerde, çişi gelebilir, gece yorgunluktan bitmiş bir halde, uyutmaya çalışırken, bir kaç kere tuvalete gitmek isteyebilir, gezmede, kazalar başınıza gelebilir, muhabbetin en koyu yerinde, sizi çişş diye çekiştirmeye başlayabilir... Tabiki aşılmayacak dertler değil, ve klozetin üstünde tamamlamaya çalıştığı işinin bitmesini beklerken, o kadar sevimli görünür ki, yine yorgunluklar, uçaaarrr gider....
İkeadan basit oturaklardan ve bi tane de müzikli tuvalet almıştım, geçen sene zaten işe yaramadı,bu sene için de bu tür motivasyonlara gerek kalmadı. Tekrarlamakta farda var;
önemli olan bu inatçı keçilerin hazır olması!
