Önceki gün, Duruyu erken alıp yola çıktık, öğretmeni de Duru yolda yesin diye, kurabiyelerini paketleyip verdi. Duru iştahla yerken bi taraftan da parmaklarını ve kafasını sallayarak
-ımmm mis misss ' demeye başladı. Birden kendimi kötü hissettim. Benim poğaça, kek, kurabiye türevleriyle aram kötüdür, evde de yapmıyorum, çocukta mahrum kalıyor diye düşündüm. Orta okul döneminde bir arkadaşım vardı, annesi böyle şeyleri beceremezdi, yapmazdı, bizde de sürekli olurdu ( ki biz yemediğimiz halde mutlaka pişerdi evde) arkadaşım da bize geldikçe bayılarak yer, bizde hayretle seyrederdik. Birden gözümde bu manzara canlandı, Duru gidip komşularda
-ne kadar iyisiniz teyze, bizim hiç poğaçamız olmadı, size hep gelebilirmiyim? fln derken hayal ettim. Bu hafta akşamları Duruşla beraber mutfakta zaman geçiriyoruz. Önceki gün ilk irmik helvamı yaptım. Ben hiç sevmem, Duru da yemedi. Allahtan kocam seviyo da yiyen birini bulabildim. Güzel olmuş, helva işte! dedi. Dün akşam da bu 'mahlepli kurbişler'i yaptık. Çiçekleri Durumerkep yaptı. Ama yemedi. Olsun. Eve sıcak bir fırın, çörek, börek kokusu yayıldı. Bu da yeter. Büyüdüğü zaman, annem bir poğaça yapardı, bütün ev misss gibi kokardı der belki. (kurabiyeleri de yine aynı kişi yedi:)
bak az önce bir tarif paylaştım :)
çok kolay yapımı hem lezzetli
bende hiç beceremezdim Yağmur'dan sonra öğrendim hepsini :)
hemen copiliyorum o zaman...