Biri bana dur desin!

Hamurla oynamayı çok sevmiyor sanıyordum. Daha zamanı gelmemiş demek. Pazar günü yine aldım, günlerdir hamur yoğuruyoruz. Herşey için ne kadar ecele ediyorum, hemen olsun istiyorum, hemennnn. Duruyu beklerken kitaplar aldım, masal kitapları, ben okuycaktım o da uslu uslu dinliycekti, filmlerde ne güzel yatar çocuklar, uyku saatleri gelince, anne babalar masal okur, hikayenin sonu gelmeden çocuklar uyuya kalır, işte bizde öyle yapıcaktık, ama neden benim kızım masal okuduğum zaman hep sıkıldı, hiç tam olarak bitiremedik, hep sayfayı çevirdi? Çünkü daha zamanı gelmemişti, artık ilgiyle dinliyor, sadece resimlerine bakarak değil, dinleyerek te vakit geçirmekten hoşlanıyor. Biraz sakin olmam lazım, herşeyin zamanı var ve o zamana da sadece kendisi karar veriyor.


Oyuncak konusundada gereksiz telaşlarım oldu. 'Ne zaman blokları üst üste koymaya başlıycak bu çocuk, niye yıldızı üçgenin içinden geçirmeye çalışıyo?' Biraz sakin olsana kadın, zamanı gelince doğru delikten geçicek bütün şekiller, yavaş yavaş öğrenicek, biyere mi yetişiyoruz, sakin ol biraz! 'Niye bu çocuk boya kalemlerini yiyo, resim yapmıyo?' diye dertlenirdim ve daha 13 aylıktı! Şimdide Duruya bakıyorum, aynı sabırsızlık ona da geçmiş, bayrağı taşıyor.

Çocuk sahibi olma konusunda Ferhat istekliydi, ben düşünmüyordum. Duru geldikten sonra da durum yön değiştirdi, ben onun için deli oluyordum ama Ferhat daha serin duruyordu. Kendimi kandırılmış hissetmeye başladım, beklediğim bu değildi. Birileri bana anlatmaya çalıştı;
'Erkeklerin durumu kavraması zaman alır, daha ne olduğunu anlayamadı vs...' klişeler.
Ben yine sakince bekleyemiyordum, biz kızımla birbirimize ilk görüşte aşık olmuştuk, onlar niye hala kaynaşamıyor diye kızıyordum, yine aynı acelecilik.. Şimdi onları seyretmeye bayılıyorum, çünkü kurdukları bağ bizimkinden biraz farklı, kendine has ve çok güçlü. Dışardan, bu kadar düşkün olmasına kızıyor görünsemde aslında bayılıyorum buna.